Έργο επαναστατικό, υψηλού συμβολισμού, έργο μύησης στα μύχια της ανθρώπινης φύσης, προτού αυτή οριοθετηθεί από τον "πολιτισμό", η Μήδεια είναι  η ίδια η θεά Φύση, η οποία γίνεται Νόμος απέναντι στην ύβρι, γίνεται Νέμεσις και απαντά. Το ακραίο πάθος που οδηγεί στη θέωση. Η αιώνια ένωση του Άντρα και της Γυναίκας με τα δεσμά της αγάπης ή της απώλειας. Ένας σκοτεινός ύμνος στον βάρβαρο θεό Έρωτα. Ένα κείμενο αναμετρήσεων. Η παράσταση συνεχίζει, ως οφείλει, την ενδοσκόπησή της και είναι έτοιμη να κατατεθεί άλλη μια φορά και να συνομιλήσει με τον άνθρωπο ειλικρινά, στον ίδιο χώρο που αναδείχτηκε και πέρσι.