Επιμέλεια: Κασσιανή Νατσιούλη

 

Ο διεθνούς φήμης πολυγραφότατος συγγραφέας-οινογράφος και οινοκριτικός Νίκος Μάνεσης μιλάει στην ομάδα του Λίντο Οργανισμού με αφορμή την προβολή της ταινίας- ντοκιμαντέρ ‘’Η βάρδια του πελεκάνου’’, στην οποία συμμετέχει ως συμπαραγωγός.

 

Με καταγωγή από την Κέρκυρα και λαμπρή σταδιοδρομία και σπουδές στο εξωτερικό, όπου ζει και εργάζεται ακόμα και σήμερα, δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία ότι γνωρίζει το ελληνικό κρασί όσο κανένας άλλος αφού ειδικεύεται σε αυτό τα τελευταία 20 χρόνια περίπου.

 

Κύριε Μάνεση

“Η βάρδια του Πελεκάνου ΄΄ είναι μια ξεχωριστή ταινία γιατί αποτελεί ματιά μέσα σε μια κλειστή κοινωνία ενός ανθρώπου που δεν ανήκει στο κρασί, καθώς η κυρία Μπίνζερ είναι αφοσιωμένη κινηματογραφίστρια. Είναι λοιπόν η φωνή των Σαντορινιών, μια κραυγή των ντόπιων ανθρώπων.

Η συνεργασία μας ήταν άψογη, είχαμε πολύ καλή επικοινωνία και συνεννόηση, αν και δεν γνωριζόμασταν προσωπικά από πιο πριν. Είμαστε και οι δύο “μισο-Έλληνες’’ που μιλάμε Ελληνικά όμως δεν σκεφτόμαστε ελληνικά….

 

Στην αρχή της γνωριμίας μας η κα Μπίνζερ μου είχε προτείνει να συμμετέχω στην ταινία, να εμφανίζομαι δηλαδή ως ήρωας σε αυτή, όταν όμως κατάλαβα το ύφος της θεώρησα πιο σωστό να αφήσω τους ίδιους τους κατοίκους να μιλήσουν για ό,τι τους απασχολεί… Ίσως εγώ να ήμουν πιο καταγγελτικός και πιο καυστικός από όσο θα έπρεπε. Έγινα λοιπόν συμπαραγωγός σε αυτή , ΄΄για να βγει η ταινία΄΄, γιατί όλα αυτά που θίγει έπρεπε κάποια στιγμή να ακουστούν.

 

Η αξία της παράδοσης δεν μετριέται, είναι απλά ανεκτίμητη. Οι άνθρωποι και ο τρόπος τους είναι ένα ζωντανό μουσείο. Η μέθοδος τους κρατάει από τον μεσαίωνα. Η τεχνική τους είναι ιδιαίτερη καθώς το αμπελοτόπι της Σαντορίνης είναι ακραίο, με ακραία κρασιά. Ένας σημαντικός παράγοντας είναι ο άνεμος, εχθρός και σύμμαχος, αλλά και το χώμα. Το αμπέλι κλαδεύεται ανάλογα για να προστατευτεί από τον δυνατό άνεμο και να επιζήσουν τα φυτά. Τα ξαφνικά, τοπικά μπουρίνια μπορεί να είναι καταστροφικά. Επιπλέον οι συνθήκες ερήμου, το πετρώδες έδαφος και το νέο χώμα, παρά την παλαιότητα του αμπελώνα, δυσχεραίνουν την καλλιέργεια.

 

Ήρθα στην Ελλάδα το 92’ να κάνω έναν οδηγό για το κρασί, γιατί μέχρι τότε δεν υπήρχε τίποτα ανάλογο ούτε στα ελληνικά ούτε στα αγγλικά. Η ανάγκη ενημέρωσης του κόσμου και η πληροφόρηση με ώθησε σε αυτό. Υπήρχε τρομερή έλλειψη και η γνώση του κόσμου είχε μείνει στην ρετσίνα, το μοσχάτο και τη μαυροδάφνη. Τρομερό κομφούζιο! Αυτό για εμένα ήταν μια πρόκληση. Επίσης τα άδικα πράγματα που διάβαζα και άκουγα για την Ελλάδα και το κρασί της με πόναγαν και ήθελα να τα αλλάξω. Κάθε φορά που έμπαινα στο αεροπλάνο και άφηνα την χώρα πίσω μου σκεφτόμουνα τι θα μπορούσε πραγματικά να είναι η Ελλάδα. Χωρίς καμία πρόθεση ιδεαλισμού! Δέχτηκα λοιπόν την μεγάλη πρόκληση.

Όσο αφορά στα συναισθήματά μου νιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη γιατί “η ζωή μου πλέον δεν αγοράζεται’’. Αισθάνομαι πλούσιος γιατί γνώρισα και γνωρίζω συνέχεια νέους τόπους, ανακαλύπτω καινούρια μέρη και ανθρώπους. Έχω ταξιδέψει πάνω από 500.000 χιλιόμετρα και πολλαπλάσια ναυτικά μίλια. Γνώρισα την Ελλάδα μέσα από τα αμπέλια και τους αμπελώνες της, συνάντησα καλούς ανθρώπους, γνήσιους και πεφωτισμένους αγρότες μορφωμένους και εργατικούς όπως τον Ν.Πελεκάνο που εμφανίζεται στην ταινία και τον Σ.Θυμιώπουλο στη Νάουσα.

 

Το μέλλον είναι αβέβαιο αν δεν λυθούν κάποια προβλήματα. Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν έχουμε πολλά αμπέλια. Συρρικνώνονται συνεχώς τα αμπελοτόπια. Πολλά έχουν ξεριζωθεί ή εγκαταλειφθεί. Εστιάζουν όλοι στην τεχνολογία, στα βαρέλια και δεν φυτεύουν ή εστιάζουν σε άλλου είδους καλλιέργειες, πιο προσοδοφόρες. Πάνω από όλα χρειαζόμαστε καλή πρώτη ύλη, γενετικό υλικό καθαρό χωρίς ιώσεις. Τα καλά και μεγάλα κρασιά γίνονται στο αμπέλι! Μεγάλο κακό επίσης προκλήθηκε με τους συνεταιρισμούς που ενώ έπαιρναν χρήματα τα διοχέτευαν αλλού. Είμαι υπέρ των συνεταιρισμών αλλά πρέπει να μένουν εκτός τα μικροπολιτικά συμφέροντα και να γίνεται σωστή δουλειά. Για παράδειγμα είναι αναγκαία η κατηγοριοποίηση των αμπελώνων. Πρέπει να επενδύσουμε στη γη!

Γενικά είμαι αισιόδοξος γιατί υπάρχουν νέοι οινοποιοί που δουλεύουν τίμια, με συνέπεια και σε στενή συνεργασία με τους παραγωγούς. Αξιόλογη περίπτωση αμπελουργών είναι στον Νομό Πιερίας οι αδελφοί Χρυσοστόμου και το Ξινόμαυρο Λιμνιώνα κρασί τους, “Μουσαίος’’. Είναι νόστιμο, διαφορετικό κρασί και οι άνθρωποι προσγειωμένοι που ξέρουν να ακούν και να μαθαίνουν νέα πράγματα, ώστε να γίνονται καλύτεροι. Συνεργάζονται με την Αγγελική Μπίμπα καταπληκτική οινολόγο και βρίσκουν την απόλυτη ισορροπία. Στο σύνολο είναι σημαντικό οι άνθρωποι να αφουγκράζονται τη γη και να ελέγχουν την πρώτη ύλη τους. Περισσότερες προτάσεις μπορείτε να βρείτε και στην ιστοσελίδα http://www.greekwineworld.net

 

Ετοιμάζω ένα βιβλίο για το τερουάρ (terroir)της Σαντορίνης μαζί με τον εξαιρετικό μάγειρα Β.Ζαχαράκη ο οποίος έχει τεράστιες γνώσεις στο αντικείμενό του και τον φωτογράφο Αν. Ελευθεράκη. Αν και δεν έχουμε τίποτα κοινό, είμαστε τρία τελείως διαφορετικά άτομα, μοιραζόμαστε όμως το πάθος για δουλειά και την τελειομανία, έτσι επικοινωνούμε και συνεργαζόμαστε άψογα. Για όλα χρειάζεται υπομονή και επιμονή! Εγώ παλεύω δύο χρόνια για αυτό το βιβλίο.

Το μυστικό που ανακάλυψα από την αρχή της πορείας μου είναι ότι η ταμπέλα “produced in Greece” είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού κρασιού, η κακή φήμη που μας ακολουθεί ,αν και εμείς φταίμε για την έλλειψη οργάνωσής μας. Είμαστε οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας! Η κρίση ίσως ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί για το ελληνικό κρασί γιατί έκανε τους ανθρώπους πιο εξωστρεφείς. Με την κρίση αναγκάστηκαν πολλοί να στραφούν στο εξωτερικό και έτσι να μάθουν πως δουλεύουν εκεί τα πράγματα. Το παραμύθι τελείωσε! Τα νέα παιδιά, οι τριαντάριδες πλέον είναι σε άλλο επίπεδο, δεν έχουν τα κόμπλεξ των παλαιών. Ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί όπως η Μελίνα Τάσσου και ο αδελφός της Βασίλης(οι Κίκονες),ο Απόστολος Θυμιόπουλος, ο Χρήστος Ζαφειράκης από τον Τύρναβο, οι αδελφοί Λυραράκη από την Κρήτη.

 

Εντυπωσιακός, χειμαρρώδης και αληθινός …..τον ευχαριστούμε θερμά.