Επιμέλεια: Γωγώ Δημοπούλου

 

Ο Μάνος Μυλωνάκης, γνωστός για τις συνθέσεις του σε θεατρικά soundtrack, παρουσίασε στη σκηνή του Λίντο τη μουσική που έχει γράψει τα τελευταία χρόνια για σημαντικά έργα, όπως τo "Festen", του Τόμας Βίντερμπερκ, το "Γλάρο" του A. Τσέχωφ και το "Zyklon" του Θανάση Τριαρίδη. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου συνεχίζει να ζει και να εργάζεται παράλληλα ως αρχιτέκτονας. Σπούδασε πιάνο και ανώτερα θεωρητικά σε πτυχιακό επίπεδο. Ασχολήθηκε ερευνητικά με την "ηχητική" αρχιτεκτονική και το ρόλο του υποκειμενισμού στην ηχητική αντίληψη του αρχιτεκτονικού χώρου (Soundscapes, 2008). Η ενασχόλησή του με τη σύνθεση, την ενορχήστρωση και τη μουσική παραγωγή ξεκίνησε το 2006, όταν ίδρυσε μαζί με τον Γιώργο Παπαδόπουλο το σχήμα των “Your Hand in Mine”, το πρότζεκτ που ουσιαστικά τον εισήγαγε στη σύνθεση για εικόνα.

 

 

 

Μάνος Μυλωνάκης: Ναι, με βοηθάει πολύ. Είναι αυτή η εμπειρία που έχει κάποιος σε επίπεδο σχεδιασμού, σε επίπεδο πρώτων ιδεών. Μπορεί να φανταστεί πώς θα είναι το τελικό αποτέλεσμα. Δηλαδή, αυτό που οραματίζεσαι να το φαντάζεσαι κατ' ευθείαν τελειωμένο στην παραμικρή λεπτομέρεια. Νομίζω, σε αυτό το κομμάτι η αρχιτεκτονική με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Δηλαδή, κάνοντας τα πρώτα σκίτσα, ξέρεις πώς θα είναι το κτίριο που σχεδιάζεις στο τέλος. Έτσι και στη μουσική για θέατρο στην προκειμένη περίπτωση, μπορείς κάπως καλύτερα να φανταστείς πώς θα λειτουργήσει σε μία παράσταση. Και μετά είναι το τεχνικό κομμάτι της δουλειάς. Έχω μάθει να δουλεύω με μακέτες, προπλάσματα αρχιτεκτονικά στη μία περίπτωση και μουσικά στην άλλη.

 

 

Μάνος Μυλωνάκης: Θα με ενδιέφερε, γιατί είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνω τα τελευταία χρόνια με το θέατρο. Στο σινεμά, είναι πολύ συγκεκριμένο το αποτέλεσμα. Είναι ένα ζευγάρι γυαλιά μέσα από το οποίο κοιτάει ο σκηνοθέτης και αυτό είναι που βλέπουν όλοι. Στο θέατρο, αντίθετα, ο καθένας έχει τη δική του οπτική. Αλλά, βέβαια, αυτός ο “περιορισμός” μου φαίνεται και πολύ ενδιαφέρων ως προς το πώς εκφράζεται ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης. Δηλαδή, βλέπεις το όραμά του ολοκληρωμένο. Και αν σε αυτό μέσα μπορεί να λειτουργήσει τελικά η δική μου μουσική, αυτό είναι μία πρόκληση. Το κατά πόσο, δηλαδή, μπορούμε να συνεργαστούμε. Είναι και ο παράγοντας του ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να πάω σε μια κινηματογραφική αίθουσα όπου θα ακούσω τη μουσική μου από τα dolby ηχεία και θα ζήσω την εμπειρία του κινηματογράφου.

 

 

Μάνος Μυλωνάκης: Μου αρέσει αυτό το ταξίδι της αναζήτησης. Έρχονται διάφορα όργανα στα χέρια μου και μπορεί να με εμπνεύσουν για μόνο ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Αλλά, τα “ξεζουμίζω”, παίρνω αυτό που θέλω, προχωράω και όταν στο μυαλό μου το έχω εξαντλήσει, αγοράζω ή φτιάχνω το επόμενο. Ψάχνω ερεθίσματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Μια κατεύθυνση που έχω βρει και λειτουργεί σε μένα είναι η συλλογή μουσικών οργάνων. Με άλλα λόγια, η αναζήτηση ερεθισμάτων.

 

 

Μάνος Μυλωνάκης: Συμβαίνει το αντίθετο. Πρώτα θα πιάσω το όργανο και μετά θα προκύψει η μελωδία. Η σύνθεση υπάρχει και μέσα στην παραγωγή, δηλαδή στον ίδιο τον ήχο. Ο ήχος είναι αυτός που καθορίζει και γεννάει την ιδέα. Ποτέ δεν έχω ξεκινήσει κάτι από το πεντάγραμμο.

 

 

Μάνος Μυλωνάκης: Η ενασχόλησή μου με την Ακουστική είναι περισσότερο σε θεωρητικό επίπεδο. Είχα κάνει ένα ερευνητικό στα πλαίσια της σχολής μου για την Ηχητική Αρχιτεκτονική, που είναι διαφορετική από την Αρχιτεκτονική Ακουστική. Είναι κυρίως οι ψυχολογικές προσδοκίες/ προτιμήσεις του κόσμου και κατά πόσο αυτές μπορούν να ενταχθούν στον σχεδιασμό ενός κτιρίου, ενός χώρου. Ενώ, στην περίπτωση του live και του θεάτρου, έχεις να κάνεις με έναν συγκεκριμένο χώρο, μία συγκεκριμένη ακουστική και μία συγκεκριμένη μουσική. Έχω, λοιπόν, να κάνω με την δική μου προσδοκία περισσότερο και με το τι είναι συμβατό καλλιτεχνικά με αυτό που κάνω. Οπότε, ναι, υπάρχει ένα “μικρόβιο” και μια ευαισθησία σε αυτό το κομμάτι.

 

 

Μάνος Μυλωνάκης: Ήταν μια πρόταση του Γιάννη Παρασκευόπουλου. Του είχε ανατεθεί από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος να κάνει παράσταση τη θεατρική διασκευή του David Eldridge στο έργο του Thomas Vinterberg, “Festen”. Ήταν μεγάλη πρόκληση, καθώς, όπως είναι γνωστό, στο “Δόγμα 95” οι ταινίες απαγορευόταν να έχουν soundtrack. Ήταν απαράβατος κανόνας αυτό που ακούγεται να δημιουργείται την ώρα του γυρίσματος και όχι προσχεδιασμένα μετά. Η εμπειρία ήταν καταπληκτική. Ήμουν σε πάρα πολλές πρόβες. Ψάχναμε με όλη την ομάδα να βρούμε ένα δικό μας “δόγμα”, ένα σύνολο κανόνων που θα μας οδηγούσε σε κάποια πρωτοτυπία, αλλά και στην παράσταση να είχε ένα ενδιαφέρον, το οποίο θα γέμιζε συναισθήματα και προβληματισμούς στον κόσμο. Νομίζω το καταφέραμε.

 

 

Μάνος Μυλωνάκης: Αυτή την περίοδο περιόρισα λίγο τα live και επέστρεψα στο studio. Έχω ήδη ξεκινήσει τη μουσική για δύο θεατρικές παραστάσεις που πρέπει να ολοκληρώσω μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου. Αυτά τα deadline, εκτός από πολύ δημιουργικά είναι και λίγο αγχωτικά καμιά φορά. Η μία παράσταση είναι “Η πράσινη γάτα” για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης και η δεύτερη είναι “Περιμένοντας τον Γκοντό” για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Παρασκευόπουλου και Αναστασάκη αντίστοιχα.

 

 

Μάνος Μυλωνάκης: Κι εγώ σας ευχαριστώ.