"Δύο φορές βάρβαρη η Μήδεια, από καταγωγή και από έρωτα" γράφει στον πρόλογο της μετάφρασής του ο Γιώργος Χειμωνάς. Δύο όψεις έχει ο έρωτας: τη "βάρβαρη" και την ονειρική. Την ιδανική.

 

Μέσα από το μύθο της Μήδειας, όπως αυτός παρουσιάζεται στην τραγωδία του Ευριπίδη, αλλά και μέσα από ένθετα στα στάσιμα του έργου κείμενα και ποιήματα της αρχαιοελληνικής γραμματείας (Πλάτωνας, Σαπφώ, Θεόκριτος, Αρτεμίδωρος κ.ά.), η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης επιθυμεί να μιλήσει για το ανεξήγητο του έρωτα. Γι’ αυτό το «μέγα κακό που σπαράζει τους ανθρώπους».  Για τον πόθο που είναι δεμένος με τον πόνο, για τους όρκους αιώνιας αγάπης και πίστης που δίνονται για να καταπατηθούν, για την προδοσία, την εκδίκηση, την καταστροφή.

 

Δεκαπέντε ηθοποιοί και τέσσερις μουσικοί, ζωντανεύουν επί σκηνής το μεγαλύτερο και αγριότερο παραμύθι που επινοήθηκε ποτέ για τον έρωτα. Μέσα από τα υλικά του ονείρου μιλούν για τη βαθιά λαχτάρα του ανθρώπου να ενωθεί με το άλλο του μισό. Για "τη βαριά και αθεράπευτη οργή που γεννιέται ανάμεσα σε εκείνους που είχαν αγαπηθεί". Για τον έρωτα που μένει πληγή ανοιχτή.