Επιμέλεια: Γωγώ Δημοπούλου

 

 

Σταύρος Λάντσιας: Όταν κάνω το casting, συνήθως παρατηρώ τους μουσικούς και στην προσωπική τους πορεία. Και ο Ανδρέας, αλλά και ο Γιώργος, είναι συνθέτες και γενικότερα έχουν μεγάλη ζήτηση σαν μουσικοί. Τον Πολυζωγόπουλο, για παράδειγμα θα τον έχετε δει με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έχει δώσει το “στίγμα” του, τον “ήχο” του και στους προσωπικούς του δίσκους. Με τον Γιώργο Καλούδη έχουμε παίξει και συνεργαστεί μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, αλλά είχαμε παίξει και πιο παλιά. Έχει κάνει και εκείνος τα δικά του project. Οπότε, θέλω κι εγώ κάτι να μάθω ξοδεύοντας χρόνο με αυτούς τους ανθρώπους. Θέλω να προσθέσουν κάτι στη μουσική μου που να είναι καινούριο. Όταν λοιπόν έγινε μια πρόταση για κάποιες συναυλίες στη Γερμανία, όπου θα παίζαμε με φυσικό ήχο σε εκκλησίες και μουσεία, αυτό ήταν το ιδανικό σχήμα με ακουστικά όργανα.

 

 

Σταύρος Λάντσιας: Ήταν φοβερή εμπειρία. Αφού σκεφτόμουν να βρω έναν manager για να μας κλείσει live σε όλες τις εκκλησίες! Αμέσως έγινε sold out. Δύο εβδομάδες πριν τη συναυλία δεν υπήρχαν εισιτήρια διαθέσιμα! Οι περισσότεροι που ήρθαν να μας ακούσουν, σίγουρα μας είχαν ήδη ακούσει και κάπου αλλού, απλώς κατάλαβαν ότι θα είναι κάτι ξεχωριστό αυτή τη φορά. Νομίζω είναι κάτι που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις, διότι εμείς στην Ελλάδα τους χώρους μας- είτε είναι χώροι θρησκευτικής λατρείας, είτε είναι αρχαιολογικοί χώροι- τους προστατεύουμε κατά κάποιον τρόπο. Όμως, γι' αυτό υπάρχουν αυτοί οι χώροι? Για να είναι μουσειακοί? Δεν έγιναν για να είναι ζωντανοί χώροι? Και οι δικές μας εκκλησίες έχουν καταπληκτική ακουστική. Θα μου πεις όμως τώρα... να γίνονται εκεί συναυλίες? Δεν ξέρω. Θα πηγαίνει όμως ο κόσμος στην εκκλησία με αυτόν τον τρόπο. Είναι τροφή για σκέψη αυτό. Αλλά και οι αρχαιολογικοί μας χώροι, που έχουν επίσης καλή ακουστική, θα ήταν καλό να ήταν πιο “ανοιχτοί” στη μουσική.

 

 

Σταύρος Λάντσιας: Είναι μια λειτουργία, η οποία άλλες φορές είναι τελείως αυθόρμητη και σε κάποιες άλλες χρησιμοποιείται τεχνική. Όλα γίνονται μαζί και γίνονται ένα. Καμιά φορά βάζω στον εαυτό μου μόνος μου κάποια προθεσμία για να μπω στη διαδικασία να το τελειώσω. Άλλες φορές έχω κάποιες παραγγελίες. Όλα συμβαίνουν... από έναν αυτοσχεδιασμό, από κάτι που θα ακούσω από κάποιον άλλο και φυσικά, αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά, είναι να έχω έμπνευση από μία ανάμνηση ή από κάτι που μπορεί να συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.

 

Γ.Δ.: Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που έχετε δεχτεί ως μουσικός και την ακολουθείτε;

 

Σταύρος Λάντσιας: Είναι από τις ερωτήσεις που κάθε φορά θα απαντήσεις διαφορετικά. Έπαιζα μια φορά με μία μπάντα. Η μπάντα έπαιζε χορευτική μουσική και ο σαξοφωνίστας solo. Είχα ενθουσιαστεί με τον εαυτό μου καθώς έπαιζα και ήταν σαν να ακούω μόνο τον εαυτό μου, πράγμα το οποίο δεν πρέπει να γίνεται... Πρέπει να παίζεις για το σύνολο. Και εκείνη τη στιγμή, ακούω μια φωνή στο αυτί μου να μου λέει “Stop playing man”. Ήταν ο leader του group. Είχα καταλάβει εκείνη τη στιγμή ότι έκανα κακό στο σύνολο! Φυσικά, μου το είπε διακριτικά στο αυτί, χωρίς να με προσβάλει. Αμέσως όμως εγώ κοκκίνισα, σταμάτησα, έπειτα άκουσα τι γινόταν και μπήκα στο κλίμα. Μετά γύρισε και μου χαμογέλασε. Μου έχει μείνει αυτό. Είναι σημαντικό χαρακτηριστικό να μπορείς να επανακάμψεις από τέτοιου είδους σκληρή κριτική. Θα πρέπει να έχεις δυνατό στομάχι για να γίνεις μουσικός, διότι θα συμβιβαστείς, θα πληγωθείς και θα ανταμειφθείς κάποια στιγμή, αλλά με ένα πράγμα που αγαπάς πάρα πολύ. Κάποιοι προτιμούν να είναι “χομπίστες” για να μην το ζουν αυτό. Εγώ τα δέχομαι και τα θετικά και τα αρνητικά, γιατί χωρίς την πολλή προσπάθεια και την ψυχική κούραση, δε θα έρθει και η μεγάλη ανάταση, η μεγάλη ευχαρίστηση.

 

Γ.Δ.: Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε το workshop σας πριν λίγα λεπτά. Πόσο σημαντικό είναι για έναν μουσικό να έρχεται σε τέτοια επαφή με το κοινό;

 

Σταύρος Λάντσιας: Εγώ έχω ήδη μάθει κάτι για τον εαυτό μου. Μετά από ένα workshop μαθαίνεις να είσαι λίγο πιο ταπεινός, να μην είσαι και τόσο δάσκαλος, διότι στην ουσία το κοινό ήδη ξέρει πράγματα, οπότε θέλει να τα βλέπει να τα εφαρμόζεις στην πράξη, δε θέλει κι άλλη πληροφορία στη θεωρία. Αυτό είναι το επικίνδυνο. Το κακό είναι ότι μερικές φορές μπορεί να “φορτώσεις” το workshop με επιπλέον πληροφορία. Νομίζω ότι αυτό που θέλει να δει το κοινό είναι πώς εσύ στην πράξη έκανες μουσική. Ελπίζω σε έναν βαθμό αυτό να τους το έχω δώσει, δηλαδή να τους έχω κάνει να “ξεφοβηθούν” λίγο και να πιστέψουν ότι μπορούν να το κάνουν και οι ίδιοι.

 

 

Σταύρος Λάντσιας: Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ!