Γιώργος Κοντραφούρης: Ξεκίνησα να διδάσκω στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο το 2000, αλλά μετά έφυγα και πήγα στη Φινλανδία και τότε ήρθε και ο Στέφανος, ο οποίος διδάσκει εκεί τα τελευταία 10 χρόνια. Ξαναγύρισα το 2008. Ο Στέφανος μένει πλέον μόνιμα στην Κέρκυρα. Ετοιμάζομαι κι εγώ σιγά σιγά να γίνω “νεο-Κερκυραίος”. Οι σχέσεις μου με τους φοιτητές είναι πολύ καλές. Στη μουσική πρέπει να είμαστε μία ομάδα. Παίζουμε μουσική με τους φοιτητές και γενικότερα είμαστε μία οικογένεια. Εγώ έχω παράλληλα το “Baby Trio” και ο Στέφανος μπορούμε να πούμε ανεπίσημα ότι έχει κάνει ειδική “σχολή” κιθάρας. Έχουν βγει πάρα πολύ καλοί κιθαρίστες από την δική του τάξη. Περνάμε πολύ καλά εκεί και το σημαντικό είναι ότι είμαστε ενωμένοι με τη νέα γενιά. Αποτέλεσμα αυτού είναι και ο Βασίλης Ποδαράς που θα παίξει σήμερα μαζί μας. Ο Βασίλης παίζει μαζί μου και στο Baby Trio και έχει κάνει μαθήματα αρμονίας με τον Στέφανο.

 

Στέφανος Ανδρεάδης: Η συγκεκριμένη δουλειά είναι πολύ σημαντική, γιατί είναι η μοναδική σχολή τζαζ στην Ελλάδα. Το 1996 ξεκίνησαν κάποια τζαζ μαθήματα με τον Δήμο Δημητριάδη. Έπειτα, ξεκίνησε και ο Γιώργος Κοντραφούρης. Ο Γιώργος είναι μέρος της σχολής, άσχετα αν ενδιάμεσα είχε μια διακοπή για να αναβαθμιστεί ακαδημαϊκά. Νομίζω ότι έγινε κάτι όταν ήρθα κι εγώ, όχι γιατί είμαι εγώ, αλλά γιατί συμπληρώθηκε η τριάδα. Το 2007 που ήρθα στο Πανεπιστήμιο ως καθηγητής, ο Κοντραφούρης και ο Δημητριάδης βρήκαν ένα στήριγμα ενός ανθρώπου που είχε γίνει πλέον μόνιμος κάτοικος Κέρκυρας και μπορούσε να “τρέχει” αυτά που πρέπει να τρέχει ένα τμήμα. Θεωρώ ότι έχουν γίνει πάρα πολλά πράγματα στο Πανεπιστήμιο. Έχουν βγει αρκετές δεκάδες τελειόφοιτων, οι οποίοι δεν είναι τελειόφοιτοι που πήραν απλά ένα πτυχίο, αλλά είναι ενεργοί μουσικοί της τζαζ. Αρκετοί από αυτούς είναι και σπουδαίοι μουσικοί. Μας έχουν φτάσει, μας έχουν περάσει ίσως, άλλοι έχουν πάει στο εξωτερικό. Πιστεύω πως ακόμα και με την κρίση και με όλες τις δυσκολίες, τα έχουμε καταφέρει. Αυτό που τελικά μας ενώνει είναι η κοινή μας αγάπη για τη τζαζ και για την κοινότητα της τζαζ. Μέσα από αυτό γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι και αποκτά νόημα η ζωή μας!

 

 

Γιώργος Κοντραφούρης: Με τον Στέφανο γνωριζόμαστε χρόνια. Είμαστε και οι δύο από τον Πειραιά και παίζουμε αρκετά χρόνια μαζί. Πιο συγκεκριμένα, ξεκινήσαμε να παίζουμε από το πρώτο του άλμπουμ (“Flying Jazz”), όπου εγώ παίζω όργανο (hammond), ο Στέφανος κιθάρα, ο Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης drums και ο Δήμος Δημητριάδης σαξόφωνο. Πρόσφατα κάναμε το δεύτερο CD. Επειδή βρίσκομαι συχνά στην Κέρκυρα, σκεφτήκαμε με τον Στέφανο να κάνουμε ένα trio, όπου να παίζουμε όχι μόνο τα δικά μας κομμάτια, αλλά και κομμάτια που είναι στην παράδοση του organ jazz trio. Δηλαδή, να παίζουμε κομμάτια του Wes Montgomery, του Jimmy Smith και γενικότερα κομμάτια που μας αρέσουν. Άλλες φορές μπορεί να παίζουμε λίγο πιο εσωτερικά και άλλες φορές λίγο πιο groovy. Τώρα πλέον έχουμε βγάλει και οι δύο CD και μπορούμε να κάνουμε μία μίξη και των δύο. Κάπως έτσι λοιπόν προέκυψε. Θα προέκυπτε όμως κάτι ούτως ή άλλως.

 

Στέφανος Ανδρεάδης: Να συμπληρώσω πως όταν βρεθήκαμε στην Κέρκυρα, ξεκινήσαμε δειλά δειλά να παίζουμε σε κάποιο live δύο δικά μου κομμάτια. Ο Γιώργος μου λέει “Έχεις τέτοια κομμάτια; Πρέπει να τα κάνουμε δίσκο και μάλιστα organ!”. Στην ουσία με προέτρεψε και έστησε όλο τον ήχο αυτού που λέμε “Flying Jazz”, με αποτέλεσμα εγώ τώρα να μη μπορώ να παίξω χωρίς τον Γιώργο!

 

Γιώργος Κοντραφούρης: Τα κομμάτια είναι τόσο εξελιγμένα που κι εγώ θέλω να πειραματιστώ με το hammond και αυτό με κάνει να εξελίσσομαι.

 

Στέφανος Ανδρεάδης: Αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι δεν το κάνει από χάρη λόγω του ότι είμαστε φίλοι. Το κάνει επειδή πραγματικά πιστεύει σε αυτό, αλλά και όπως λέει- και αυτό είναι μεγάλη τιμή για μένα- τον κάνει και καλύτερο ως οργανίστα. Πιστεύω πως το hammond βγάζει πολύ ιδιαίτερο ήχο και δεν υπάρχουν πολλά τέτοια σχήματα στην Ελλάδα. Από όταν άρχισε ο Γιώργος να κάνει αυτό, σιγά σιγά ξεπήδησαν, με την καλή έννοια, και άλλοι.

 

Γιώργος Κοντραφούρης: Συνήθως πρέπει να βγει ένας και από τη στιγμή που θα βγει ένας, μετά βγαίνουν κι άλλοι κι αυτό είναι καλό. Υπήρχαν παλιά, απλώς εγώ ήμουν ο πρώτος που αποφάσισε να παίξει hammond στη jazz. Ο Γιάννης Μόνος, που παίζει πιο funk και blues, ήταν από τους ελάχιστους πριν από μένα στην Ελλάδα.

 

 

Γιώργος Κοντραφούρης: Έγραφα ποιήματα από μικρός και είχα πάει σε δύο διαγωνισμούς. Συνέχισα να γράφω, αλλά στην πορεία το είχα αφήσει κάπως. Είναι στοιχειωμένα, γιατί απλώς τα είχα κρυμμένα. Τα είχα σε ένα συρτάρι και είχαν στοιχειώσει. Στο CD απαγγέλλει τα ποιήματα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, στην παρουσίαση του δίσκου η Φαίη Κοκκινοπούλου, άλλες φορές ο ηθοποιός Γιώργος Χρυστοστόμου και γενικά θα εναλλάσσονται.

 

Στέφανος Ανδρεάδης: Σήμερα θα παίξουμε τα πιο πολλά κομμάτια από αυτή τη δουλειά και είμαι ενθουσιασμένος, όχι μόνο για τη μουσική, αλλά και για τα ίδια τα ποιήματα που έχει γράψει ο Γιώργος, διότι τα θεωρώ πραγματικά ποιήματα. Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός. Έχουν όμως, έναν λόγο ύπαρξης. Ο Γιώργος είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα, μπορεί να κάνει πάρα πολλά πράγματα και δε με εκπλήσσει πια ότι μπορεί και γράφει και ποίηση.

 

 

Γιώργος Κοντραφούρης: Να μου επιτρέψετε να πω κάτι εγώ για τον Στέφανο. Πέρα από καλός τζαζίστας, είναι πάρα πολύ καλός κλασικός συνθέτης. Έχουν παιχτεί έργα του στο Μέγαρο Μουσικής, όπως το “De Sacrificio” που το διηύθυνε ο Θεόδωρος Αντωνίου και έχει πάρει αρκετά βραβεία.

 

Στέφανος Ανδρεάδης: Λέμε καλά λόγια ο ένας για τον άλλο. Αυτό θα πει φιλία! (γέλια). Έχω κάνει κάποια πράγματα στη Βυζαντινή μουσική, χωρίς όμως να έχω τελειώσει τις σπουδές μου εκεί. Έτυχε να είναι ο πεθερός μου πρωτοψάλτης και καθηγητής Βυζαντινής μουσικής. Μεγαλώνοντας, θεωρώ ότι η παράδοση παίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο στον κάθε μουσικό. Νομίζω πως μπορεί να επηρεάσει την ταυτότητα κάθε μουσικού και οφείλει ο κάθε μουσικός- αν όχι να την υιοθετεί- να γνωρίζει λίγα πράγματα από την παράδοση του τόπου του, γιατί μέσα από αυτή την παράδοση γίνεται μία μίξη με το καινούριο, με το διαφορετικό και μπορεί να προκύψει κάτι άλλο. Νομίζω ότι ναι μεν μιλάμε την ίδια γλώσσα όλοι οι τζαζίστες του κόσμου, αλλά κάθε εθνικότητας τζαζίστας έχει κάποιες ιδιαιτερότητες και οφείλει να τις έχει, όχι όμως επειδή το κάνει επίτηδες, αλλά επειδή προκύπτουν από όλα τα ακούσματα της γενιάς του, της εποχής του και της φυλής του. Πιστεύω ότι η Βυζαντινή μουσική έχει μεγάλο πλούτο.

 

 

Στέφανος Ανδρεάδης: Αυτός ο τίτλος μπήκε όταν είχαμε κάνει την παρουσίαση του πρώτου δίσκου στο Half Note. Θα έλεγα ότι επειδή αυτά τα κομμάτια είναι στοιχειωμένα κομμάτια της νεότητάς μου, ήταν λίγο ανεπηρέαστα από το τι θα έπρεπε να είναι ένα τζαζ κομμάτι. Στυλιστικά έχουν μια ελληνικότητα. Αυτή η ελληνικότητα είναι η Μεσόγειος, όχι κάτι παραπάνω.

 

Γ.Δ.: Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο!

 

Σ. Ανδρεάδης & Γ. Κοντραφούρης: Κι εμείς σας ευχαριστούμε!