Επιμέλεια: Γωγώ Δημοπούλου

 

 

Λάμπης Βασιλειάδης: Σε μερικά σημεία μόνο. Στο συγκεκριμένο τμήμα γίνεται εξαιρετική δουλειά. Στα περισσότερα σημεία έχουμε ένα εφάμιλλο και πολύ αξιόλογο πρόγραμμα σπουδών. Εκεί που τα ελληνικά πανεπιστήμια εν γένει υστερούν και το δικό μας τμήμα δεν πάει πίσω στην υστέρηση, είναι οι βασικές υποδομές, οι οποίες βέβαια σε μια προοπτική δεκαετίας με τη στήριξη της πολιτείας εύχομαι ότι θα βελτιωθούν. Μας έχουν υποσχεθεί ένα καινούριο κτίριο. Εν γένει όμως, η μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα μάλλον “πάσχει”. Για να σας δώσω μια πολύ συνοπτική εικόνα, θεωρώ ότι η δουλειά σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο είναι να δημιουργήσει ένα είδος δικαιοσύνης- μπορεί να την ονομάσει κάποιος “κοινωνική” είτε και “πολιτισμική”- ώστε τα βασικά αγαθά που προσφέρει η τέχνη να μην αποτελούν προνόμιο μικρότερων ομάδων. Από την άλλη, τα περιφερειακά πανεπιστήμια με το δημόσιο χαρακτήρα τους έχουν ένα κλίμα μη ανταγωνιστικό, πιο ανθρώπινο.

 

Υπάρχει διάχυτη μία εντύπωση ότι στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο δε διδάσκεται η μουσική εκτέλεση, η οποία είναι απολύτως ψευδής. Με κάθε τρόπο και με κάθε ευκαιρία προσπαθούμε να το κάνουμε κατανοητό. Φαίνεται όμως, ότι ένα κομμάτι παραμένει ακόμα ασαφές. Μαζί λοιπόν με τη μουσική ερμηνεία υπάρχει η μουσικολογία, με όλα της τα συναφή αντικείμενα (ιστορική μουσικολογία, μουσικοθεραπεία, μουσική παιδαγωγική, κλπ), αλλά και ο τομέας της σύνθεσης. Είναι επανδρωμένο το τμήμα με τα σύγχρονα δεδομένα, αλλά έχουμε έλλειψη προσωπικού. Το ήδη υπάρχον προσωπικό κάνει πάρα πολλές και φιλότιμες προσπάθειες ώστε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών.

 

Έχουμε πολύ μεγάλες διεθνείς συνεργασίες, έχουμε αρκετές επιτυχίες στο διεθνή χώρο. Επίσης, στο πιάνο που εκπροσωπώ εγώ, όπως φυσικά και στην ερμηνεία, αλλά και στη μουσικολογία και σύνθεση υπάρχει ένα πολύ δραστήριο μεταπτυχιακό τμήμα. Στο μεταπτυχιακό που γίνεται στο πιάνο υπάρχει μία εξαιρετική συνεργασία με μεγάλες προσωπικότητες, οι οποίες δημιουργούν δύο κύκλους σεμιναρίων το χρόνο. Υπάρχουν επίσης, έντονες συνεργασίες μέσα από τα προγράμματα Erasmus.

 

Νομίζω ότι εάν ποτέ οι υποδομές βοηθηθούν, τότε πραγματικά θα αναδειχθεί το εύρος και η ικανότητα της αδακημαϊκής μόρφωσης που προσφέρουμε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Αυτό άλλωστε, εξηγεί και τη σχετικά μεγάλη προσέλευση που έχουμε στο χώρο. Σας τα είπα λίγο πιο αναλυτικά, αλλά μία από τις “στεναχώριες” μου είναι ότι πολλές φορές δε μας δίνεται η ευκαιρία να αναδείξουμε το έργο μας αυτό. Η παρουσία μας στη Λάρισα μέσα από το δικό σας χώρο και ο σεβασμός που δείχνετε σε αυτό που εκπροσωπούμε, αποτελούν μικρά σημεία αναγνώρισης.

 

Γ.Δ.: Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που δίνετε συνήθως στους φοιτητές σας;

 

Λάμπης Βασιλειάδης: Να ακολουθήσουν το δικό τους προσωπικό μονοπάτι. Να μπορέσουν να ευοδώσουν τα όνειρά τους χωρίς να παρασυρθούν από τα σημεία των καιρών. Να μη συμβιβάσουν τον δικό τους εσωτερικό κόσμο με προσταγές απειλητικές που έχουν να κάνουν με την ανεργία, τη μυθοποίηση του εξωτερικού και της μετανάστευσης. Τους συμβουλεύω να εργαστούν και να παλέψουν για τη χώρα τους και τα όνειρά τους και να προσπαθήσουν αυτά να τα πραγματώσουν στην πατρίδα τους. Να μην αναβάλλουν την έκφραση του δικού τους εσωτερικού κόσμου. Και στην ερώτηση “και πού θα βρούμε δουλειά;”, απάντηση είναι “εκεί όπου ο έρωτας θα μας οδηγήσει”. Ο έρωτας είναι μια ευρύτερη έννοια. Η τέχνη καθορίζεται από αυτό το ερωτικό στοιχείο και φυσικά, οι άνθρωποι που αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν βρίσκουν ένα αποκούμπι.

 

Θα πρέπει να δίνουμε πάντα βαρύτητα σε αυτό που ήδη έχουμε και όχι σε αυτό που θα θέλαμε να έχουμε, γιατί ευτυχία σημαίνει να αξιοποιήσω αυτό που έχω. Και σε έναν μικρότερο κόσμο, στον δικό μου προσωπικό κόσμο, να μπορέσω να πραγματώσω αυτό που είμαι. Να ολοκληρώσω μια διαδρομή όπως μου αναλογεί. Φοβάμαι πολύ ότι στα ελληνικά νιάτα αυτή τη στιγμή έχουμε μια τεράστια πλεκτάνη που στήνεται από αυτό που ονομάζουμε “παγκοσμιοποίηση”, η οποία μυθοποιεί τον κόσμο. Δεν είναι απλά τα πράγματα, ούτε υπάρχει παράδεισος κάπου αλλού... Η ευτυχία δεν είναι εκεί που δεν είσαι, αλλά ακριβώς εκεί που είσαι.... Αυτό είναι το στοίχημα της ζωής.

 

 

Λάμπης Βασιλειάδης: Για εμπορικούς λόγους θα μπορούσα να απαριθμήσω μερικές συμφωνικές ορχήστρες με τις οποίες έχω συνεργαστεί, όπως της Πράγας, του Λονδίνου, της Ραδιοφωνίας της Πράγας, της Πολωνίας, της Μπανγκόκ, αλλά για τα δεδομένα τα δικά μου θα ήταν μάλλον μια δήλωση μεγέθους που δε μου αναλογεί. Οι συμφωνικές ορχήστρες ήταν μια συγκυρία ευτυχής και συγκυρία αναγνώρισης από συναδέλφους και από ιδρύματα. Θα θεωρούσα ότι η Συμφωνική του Λονδίνου ήταν μια κορυφαία στιγμή, που δικαίωσε και τη δική μου παρουσία στο περιφερειακό πανεπιστήμιο του Ιονίου. Δε θα μετρούσα όμως το μέγεθος ενός καλλιτέχνη από το πόσες συναυλίες έχει κάνει. Το ουσιαστικό έργο μετράει, το οποίο απαριθμεί εμφανίσεις βέβαια, αλλά τα ποσοτικά χαρακτηριστικά δεν έχουν τόση σημασία. Στην ερώτηση “τι είναι αυτό που καθορίζει το μέγεθος ενός καλλιτέχνη;”, η απάντηση είναι “ο έρωτάς του για τη μουσική”.

 

 

Ανδρέας Ξενόπουλος: Μιας και αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα, στόχος μου είναι να μπορέσω να στήσω ένα χώρο, στον οποίο θα μπορώ κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Δηλαδή, να μπορώ να ασχολούμαι με τη μουσική σε γνήσιο επίπεδο, χωρίς να χρειάζεται να σπαταλώ την ενέργειά μου στην καθημερινότητα και στις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε στη χώρα, οι οποίες κάποιες στιγμές μπορεί να είναι δημιουργικές, αλλά δεν παύουν να σε βγάζουν από τον δρόμο τον οποίο έχεις φανταστεί. Αυτό λοιπόν, που θα ονειρευόμουν να κάνω είναι να υπάρχει ένας χώρος που να μπορώ ήρεμα να ασχολούμαι με τη μουσική και να εξελίσσομαι μέσα από αυτή.

 

 

Ανδρέας Ξενόπουλος: Το Piano Plus αρχίζει να φαίνεται σαν έργο ζωής. Το ξεκίνησα το 2008 μαζί με μία παρέα συμφοιτητών μου και τη βοήθεια καθηγητών από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, αλλά και κάποιων καθηγητών από τη Β' θμια εκπαίδευση, οι οποίοι ήταν παλαιότεροι φίλοι και καθοδηγητές μου. Ξεκίνησε ως ένα φεστιβάλ στην Αθήνα με βασικό στόχο να δώσουμε μια ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες, που τότε ήμασταν και εμείς, να έχουν μία καλλιτεχνική παρουσία στην Αθήνα. Μετά από τόσα χρόνια το Piano Plus έχει εξελιχθεί σε μία παρέα ανθρώπων, που συνεχίζει να στηρίζει κυρίως το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και τους φοιτητές εκεί και τους δίνει τη δυνατότητα να έχουν μία καλλιτεχνική παρουσία όχι μόνο στην Αθήνα πλέον, αλλά στην περιφέρεια της Ελλάδας και το εξωτερικό. Υπάρχουν κάποια φεστιβάλ στη Γερμανία, με τα οποία συνεργαζόμαστε. Θα θέλαμε, το φεστιβάλ να μπορέσει κάποια στιγμή να έχει έναν δικό του χώρο, που να λειτουργεί ως κεντρική εστία πολιτισμού. Φυσικά, πάντα σκοπός μας είναι βοηθάμε τους νέους μουσικούς.

 

 

Ανδρέας Ξενόπουλος: Γνώρισα τον κ. Βασιλειάδη το 2004, που μπήκα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Είναι ένας άνθρωπος, με τον οποίο δεθήκαμε πάρα πολύ, γιατί αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει. Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι κι εγώ αγαπώ τη μουσική το ίδιο. Με βοήθησε να συστηματοποιήσω τη μελέτη μου. Μου έδειξε το δρόμο για τις σπουδές που ακολούθησα. Είναι πολύ δύσκολο στην Ελλάδα να βρει ένας άνθρωπος το δρόμο για τη μουσική εκπαίδευση. Σίγουρα η πορεία μαζί του με οδήγησε και στο εξωτερικό. Μετά από συμβουλές του έκανα τα μεταπτυχιακά μου και το διδακτορικό στη Αμερική. Τώρα πλέον είναι ο μέντοράς μου, ένας πολύ καλός φίλος και συνάδελφος.